Samouszkodzenia można rozumieć jako formę dostarczania sobie doznań, które mogą zastąpić emocje. Wówczas byłby wyrazem deficytu w pomieszczaniu emocji. Emocje są związane z tworzeniem reprezentacji i pozostają dostępne w psychice. Natomiast doznania wymagają, aby je powtarzać, często w identycznej formie, ponieważ nie zostają opracowane psychicznie. Gdy ich nie ma tworzą poczucie braku, który skłania do powtórzeń, do ponownego dostarczenia sobie doznań. W ten sposób działają podobnie jak narkotyk (Ladame).

Samouszkodzenia byłby sposobem radzenia sobie separacją od wewnętrznych obiektów przywiązania (Blos), gdy nie jest możliwe psychologiczne opracowanie tej sytuacji (“porzucenia” obiektu). Wówczas nie jest możliwe przeżywanie emocji, pojawia się pustką, którą adolescent zapełnia doznaniami (np. bólu lub innymi silnymi doświadczeniami związanymi z ciałem).

Stąd pojawia się wskazówka co do sposobu pracy terapeutycznej z adolescentem  jako umożliwienie rozmawiania o separacji/przechodzeniu z autoerotyzmu do dojrzalszej formy seksualności   wraz z uważną obserwacją wszystkich zagrożeń dla narcyzmu jakie się z tym wiążą (m.in. uznanie pożądania względem obiektu, który jest inny, uznanie ograniczeń związanych z płcią).